හිතේ ඉන්න දුව හොරෙන් පැනල ගිහින්....

මගේ හිතේ දුවෙක් උපන්නෙ මට අවුරුදු දහ තුනේදි දාහතරෙදි විතර.
එදා ඉදන් ලදැරියක ලෙසත්, කුඩා ගැහැණු ළමයෙකු ලෙසත් පමණක් නොව විටෙක නව යෞවනියක ලෙසත් වරින් වර විවිධාකාර වේෂයන්ගෙන් මා තුළම ජීවත්වන්නී......සද වැනි මුහුණක් ඇතැයි සිතා මා ඇය නම් කළා ' චන්ද්‍රවතී ' කියා.

මා ඇය නළවනවා....''ගුවන් තොටිල්ලේ සද සැතපෙනවා...
                                 මගේ තුරුල්ලේ දුව නැළවෙනවා...''
                               
                                ''...දුවගෙ මුවින් එන කැකුලු සිනාවේ....
                                  සුවද මැදින් හෙට දවස උදා වේ......'' වැනි මා දන්නා සිංදු කිය කියා.

මා මගේ ජීවිතයේ දී මුහුණ දුන් අමිහිරි කටුක බියකරු අත්දැකීම් කවම කවදාවත් මගේ දුවට විදින්නට සිදු නොවන්නැයි පැතු‍වා!
මා හඩවමින්...., මා සනසමින්.... මගේ හදවතේ ගැඹුරුම තැනයි නුඹ සිටින්නේ....

පාර තොටේ මට මුණගැහෙන හැම දුවෙකුගෙ මූණෙන්ම මා දකින්නේ නුඹේ මුහුණ.

ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස් ලියූ ගීතයේ පරිද්දෙන්ම දුව මගේ හිත පුරා හැම විටම ජීවමානව ඉන්නවා දැනෙනවා.

පුංචි දුවෙක් ඉස්කෝලෙට පාර පනිනවා
මගේ හිතෙත් පුංචි දුවෙක් පාර පනිනවා
පුංචි දුවෙක් ඉස්කෝලෙට එක්කන් යනවා
හිත ඇතුලෙන් මමත් දුවෙක් එක්කන් යනවා

පුංචි ළමයි පිරිසක් මැද දුවෙක් අඩනවා
මගේ පුංචි දූ ඇඩුවැයි මට සිහිවෙනවා
පුංචි ළමයි කුසගින්නේ පාරෙ අඩනවා
මගේ දූට කිරි දුන්නද මට සිහිවෙනවා

පුංචි ගවුම් කඩ පිල් වල සුළගෙ වැනෙනවා
පුංචි දුවෙක් හිත ඇතුලේ ඒව අදිනවා
වැඩ ඇරිලා හැන්දෑවේ මං ගෙට එනවා
ලෝකෙම පොඩි ළමයි දූගෙ මුහුණෙ පෙනෙනවා

අද උදෑසනම මා වෙත ලැබුණු දුරකථන ඇමතුමකින් දැනගන්නට ලැබුණේ මගේ බාප්පාගේ දා හත් හැවිරිදි දුව 'හොරෙන් පැන ගිය පුවත...'ක්.

එය හුදු සිද්ධියක්ව උහුලාගත්තෙ නෑ මගෙ හිත.
ජෛව විද්‍යාත්මක, සමාජ විද්‍යාත්මක විවරණ කරමින් තර්ක කරන්නේ නෑ මගෙ හිත.

ඒ වෙනුවට මම දුක් වෙනවා.
හිතින් හඩා වැටෙනවා.
බිය වෙනවා.

මම දුක් වන්නේ, හිතින් හඩා වැටෙන්නේ, බිය වන්නේ මගේ ඥාති සහෝදරිය වෙනුවෙන් ම නොවේ.
වැඩිමනත් මගේ දුව චන්ද්‍රවතී නුඹ වෙනුවෙන්.

මගේ පුංචි ඥාති සහෝදරියගේ ඉරණම කුමක් වේ දැයි මා නොදනිමි.
ආදරය වෙනුවෙන්, ඇය ගත් තීරණය වෙනුවෙන් ඇගේ පෙම්වතා ඇයට කවර සාධාරණයක් / අසාධාරණයක් කරාවිදැයි නොදනිමි.

මගේ රත්තරන් දුව,
ආදරය සහ විවාහය යනු ගැහැණියකට සෙල්ලමක් නොවේ.
එහෙත් හැම විටම නොවුණත් බොහෝවිට පිරිමින්ට ඒ තරම් බරපතළ දෙයක් නෙවෙයි.
ආදරය වෙනුවෙන් ඒ දවස් වල මා ආදරය කළ මගේ පෙම්වතුන් වෙනුවෙන් මා හැම විටම ගෙවා ඇත්තේ හැකි උපරිමයෙනි.
ඔවුන් මට සොච්චමක්වත් දී නැත.

කුවණ්ණා පුරාණය - පළමුවන කොටස

කැකුළු තන ලප පවා එළියේ දාගෙන යන්තමට යටි කය වසාගෙන...කොණ්ඩය පිට දිගේ ලාගෙන යක් කෙල්ල සෙල්ලම් කරමින් සිටියා. ඇගේ යාලුවන් පුංචිඋන්. කෙල්ලට අවුරුදු දාහතරක් විතර ඇති. ඒ වෙලාවේ ඇය සිටියේ තම්බපණ්ණි වැල්ලේ වැලි බත් උයමින්....

විජය නම් වූ රාජ පුත්‍රයෙක්.....ඉන්දියාවෙන් පිටුවහල් කරනු ලැබූ දාමරික, සල්ලාලයෙක්.....දූපතේ තම්බපණ්ණිය අවට ලැහැබක කදවුරු ලා සිටියේ සිය පිරිවර ද සමගින්, කෙල්ල සිය පුංචි යාලුවන් හා සෙල්ලම් කරමින් සිටියේ ද ඒ ආසන්නයේ.

දින ගනණාවකින් ගැහැණියකගේ පුසුඹ ඉවක්වත් නොලැබ මහත් පිපාසාවෙන් සිටි විජය කාමාග්නියේ දැවුණා, යක් කෙල්ල‍ දුටු මතින්. පළ පුරුදුකාරයෙක් වූ ඔහු මොහොතක් පමානොවී ගොදුර ඩැහැගත්තා.

එතෙකුත් නොයිවසිල්ලෙන් අවදිව කෙළින් වී සිටි විජයගේ ශිෂ්ණ දඩුව ඔහුගේ අත් දඩු ග්‍රහණයට පත්ව සිටි කුවණ්ණා නමැති ඒ ළමා යකින්නගේ කන්‍යාපටලය සිදුරු කරමින් කිදා බැස්සා ඇගේ යටි ගැබ තෙක්ම. ඇගේ කෑගෑමට ඇහුම්කන්දෙන්නට හෝ ඈ බේරාගන්නට ළමා යහලුවන් වත්, වෙනත් කිසිවෙකුත් සිටියේ නෑ ඒ වෙලාවේ වැල්ලේ.

බොහෝ වේලාවක් රමණයේ යෙදී සිටි විජය ශුක්‍ර පහ වීමෙන් ලත් සුවයෙන් ප්‍රමුදිතව ජයග්‍රාහී, එහෙත් නිවී සැනසි ලීලාවෙන් යුතුව එළියට ගත්තා සිය ශිෂ්ණය.
ඒ වන විටත් කුවණ්ණා සිටියේ පොරබැදීමෙන් වේදනාවට පත්ව සිහි මද තත්වයෙන් මුළුමනින් ම හෙම්බත් වී.
ලේ සහ ශුක්‍ර ද යෝනි රජස් ස්‍රාව ද තම්බපණ්ණි වැල්ලේ මුද්‍රා තබා තිබුණා, එක්වීමේ(කෙළෙසීමේ) සාක්ෂිය වශයෙන්.

වැල්ල වෙත අවුත් එසැණ එතැනින් පිටව ගිය කේලාම්කරුවෙක් සිය යක් රැහේ නායකයා වෙත පැමිණිලි කරනු ලැබුවා, නායකයාගේ දියණිය පිටත්තරයෙකු සමග වැල්ලේ නිදිවදිනු තමන් දුටු බවට.
වහාම එය සනිටුහන් කරගැනීමට පිටත් කර යැවූ සිය අතවැසියන් නායකයාට සනිටුහන් කළේ එය සැබෑවක් වන බවත්. රමණ හබය නිමා කළ දෙදෙනා දැන් වැල්ලේ නිරුවතින් බුදියාන, පශ්චාත් රමණ විවේක සුව නිද්‍රාවේ පසුවන බව ය.

කළින් අවදි වූ විජය, වැල්ලටම දිය ගෙනවුත් මුව පිරිමැද අවදි කරවූවා අභිනවයෙන් ගැහැණියක බවට පත්ව සිටි කුවණ්ණා යක් කෙල්ලව.
මුලින් ම කුවණ්ණා කළේ ඔහු වෙතින් ලද දියෙන් උගුර කට තෙමාගැනීම.
ඇගේ උගුර කෑ ගැසීමෙන් තුවාල වී තිබුණා.

(ඉතිරිය ඊළගට.....කුවණ්ණා පුරාණය - දෙවන කොටසින්)

සෙවණැලි අත් හළ මිනිස්සු

ආලෝකය ඇති කිසියම් තැනක අප විසින් මඟහැර නොයනු ඇත්තේ සෙවණැල්ලයි. මිතුරා  මිතුරිය ද, පෙම්බරයා පෙම්බරිය ද, සහෝදරිය සහෝදරයා ද, මව ද පියා ද අවස්ථාව ආ කළ අප විසින් අතහැරේ.

එහෙත් සෙවණැල්ල අතහැර නොයනු හැක. එය පවතින්නේ අප වෙතම ය.

හෘද සාක්ෂියක් උහුට තිබුණා ද?
හෘද සාක්ෂියක් තබා සෙවණැල්ලක් වත් තිබුණා ද?

සෙවණැල්ලක් මෙන්ම හෘද සාක්ෂියක් ද අයත්ව තිබූ උහු නිකම් ම නිකන් හුඹහක් වූයේ, කැමති නයෙකුට රිංගා ගත හැකි තරම් විෂට විවර වී.

අතුරුදන්ව කිසිදු තොරතුරක් නැතිව සිටින ගෝල්ඩ්ස්ටීන්ලා ට සමහරවිට‍ හෘද සාක්ෂියක් තිබුණා ද? උහු පක්ෂපාතී වූයේ පක්ෂයට නොවේ නම් 2+2=4 යන සරල සත්‍යයට ද?

වින්ස්ටන්ලාට අහිමිවූයේ හෘද සාක්ෂිය පමණක් නොවේ. සෙවණැල්ල ද අහිමි වූයේ, සිරුරේ සියලු ජීවී සාරයන් මිරිකාහැරියේ 'පක්ෂයෙන්' ම පමණක් නොවේ, විකල්පය විසින් ද උහු ගෙන ගියේ කම් පලක් නැති උතෝපියාවට ම නම්....සමස්ත ධෛර්යය ද වීර්යය ද ආශාවන් සහ ජීවිතය කැප ගත්තේ ඒ වෙනුවෙන් නම්, උහු උන් විසින් මංකොල්ලා නොකෑවා ද?

හැර ගිය ගෝල්ඩ්ස්ටීන්ලා ගැන සොයාපල්ලා.... සමහර විට උහු වින්ස්ටන්ලා ට හමුනොවූ විමුක්තිය සොයාගත්තා විය හැක.
ඒත් සමහර විට දළ රළේ ගසා ගිය උහු දකුණු ඉවුරේ කණ්ඩියේ රැදෙන්නට ඇත.
යළි හැරී අවුදින් වින්ස්ටන් ලා සමඟ ම වසනවා විය හැක.

නමුත් විමුක්තිය හමුවුණේ කාට ද? කොතැන ද?

කොහේ දී හරි නැති වූ හෘද සාක්ෂිය සහ සෙවණැල්ල සොයාපන්න. 

(ගෝල්ඩ්ස්ටීන්ලා සහ වින්ස්ටන්ලා අපට හමුවන්නේ 1984 දී.... එමෙන් ම 2012 දී.... හැමදාම හැමතැනම)

අප්‍රේල් වැහි සහ ඇස් තෙමන මතක

නිවාඩුව ඉවරවී දරු පැටව් පාසල් ගිහින්....
සෙල්ලම් පිට්ටනිය පාළුවේ තනි වී...

නගරයේ මං මාවත් යට කරගෙන
කුණු කාණු උතුරලා.
පැටව් ඉස්කෝලෙ ඇරිල ආවෙ සපත්තු තෙමාගෙන...
ගවුම් කලිසම් වල මඩ වතුර ඉහගෙන.

ගෙවී යන්නේ අප්‍රේල් මාසයේ අවසන් දවස්.
වැහි බර අදුරු දවස්.

කුලී ගෙදර කාමරේ වහලයේ හිල් වුණු තැන් වලින්
වැහි වතුර වැටි වැටී කාමරය තෙමනවා.

පරණ ක්වාටර්ස් එකක ගෙවුණු අපේ ළමාවියේ
එක්තරා අවුරුදු කිහිපයක් මතක් වී
නෙත් කෙවෙණි කදුලින් තෙමනවා.

මගේ සුදු මල්ලී...
කොහේ හරි ඉදන් ඔයා මේ සටහන දකිනවා නම්....
කියන්න මට-
ඔයාට මතක ද ඒ දවස්...

වැස්ස, ළමයින් සහ කාමරයට වැස්ස වැටීම යන කාරණා තුනම හේතු කරගෙන
මට මේ මොහොතෙ මතක් වෙන්නෙ ඒ දවස්....ඒ ගෙදර....ඒ කාලෙ

අප්‍රේල් අවසන් වන විට රත්නපුරේට මහ වැහි වැස්සා - මේ වාගෙම
නිවාඩුවෙ අපිත් සෙල්ලම් කළා ඇතිවෙන්න -
සියඹල ගහ යටටයි ළමයි එකතු උණේ සෙල්ලම් කරන්න
ඒ ක්වාටර්ස් එකේ පැරණි උළු වහලෙ
තැනින් තැන තෙමුණා - දැන් මං ඉන්න ගෙදර - මේ කාමරේ වාගෙම

වෙනසකට ඇත්තේ අද අපි දෙන්න එක තැනක නැති එක...

අපිට තිබුණේ පුංචි කාමරයක්....
වහින වෙලාවට කණ් වසා තොප්පි ඇදගෙන
ඇද උඩට වී...පොරෝනාවේ ගුලිවී...අපි හිටියෙ තුරුළු වී..
එකිනෙකාගේ උණුහුමේ.

කාණුව වතුරින් පිරුණාම
කඩදාසි බෝට්ටු පා කර යැව්වේ මම
අවතැන් වන කූඹින් ඒවාට ගොඩවනු දැක,
උන්ගේ කෑම සදහා ඒවාට සීනි සහ බත් ඇට දැමුවේ ඔබ.

තව තවත් මතක් වෙනවා...
වැස්සට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැති - ඒත් ඒ ගෙදරට
අපේ ළමා වියට සම්බන්ධ
වෙන වෙනත් දේ...

එහේ හිටියා නොයෙක් වර්ගයේ සමනල්ලු...
ඔයාට මතක ද අපි උන් ව නම් කළා...
වැඩියෙන්ම හිටියෙ 'සරත්' යනුවෙන් නම් කළ වර්ගය.
කළු පාට පියාපත් වල කහ පාට තිත් ඇති විශේෂය.

සමනල්ලු ආවෙ තාප්පෙ ළග තිබුණු සේපාලිකා ගහට
සේපාලිකා මල් රොනට

සේපාලිකා ගහේ හැමදාම මල් පිපුණා...
ඔයයි මමයි ඒ මල්, වට්ටි වල පුරවගෙන
ක්වාටස් එක සහ කාර්යාලය වටේ පෙරහැරක් යනවා - 'සාදු සාදු බුදු පෙරහැර...' කිය කිය

කාර්යාලය ඉදිරිපිට විශාල තාප්පෙ දිගේ අපි ඇවිද්දා, අම්මට හොරෙන්
ඒක අපේ චීන තාප්පය.
දවසක් ඔයා ඒ තාප්පෙන් පහළට වැටුණා...
තවත් දවසක මමත් වැටුණා....

ඒ තා‍ප්පෙට නුදුරින් තිබුණා කොඩි ගසක්අපි ඒ කොඩි ගහ අතින් අල්ලගෙන කලන්තෙ හැදෙන තුරු කරකැවෙනවා...

ඒ දවස් වල - තාත්තා හිටියෙ නෑ ඒ ගෙදර
ඔයාට ඇහිල තියනවද, ඒ රාත්‍රී වල රහසේ අම්ම අඩනව

අපි දෙන්නා දෙපැත්තෙ තියාගෙන අම්මයි මමයි ඔයයි දොයියගත්තෙ එකට.
''අම්මා මගෙ පැත්තට හැරෙන්න'' කියල ඔයා කියනව...
එතකොටම මමත් කියනව  ''අම්මා මගෙ පැත්තට හැරෙන්න'' කියල
අම්ම උඩු බැලි අතට ඉන්නවා,
දෙන්නවම දෙපැත්තෙන් තුරුළු කරගෙන.

මහ රෑ අම්ම අඩනව
හීනෙන් හීනෙන් වගේ...
තාමත්
මේ දැනුත්
මට ඇහෙනව

ඔයා එතකොට පුංචිම පුංචියි
මම ටිකක් ලොකුයි
අම්ම හරි තරුණයි

දැන් දෙන්නම ලොකුයි.
සමහර විට ඔයා මටත් වඩා ලොකු ඇති.
අම්ම දැන් වයසයි

සමහරවිට
අම්ම තාමත් රෑට හීනෙන් අඩනව ඇති
අපි දෙන්න තුරුල්ලේ නැති දුකට

ගෙවී යන්නේ අප්‍රේල් මාසයේ අවසන් දවස්.
වැහි බර අදුරු දවස්.

මේ වහින්නේ
අම්මාගෙ කදුළු නම්....
මේ අදුර
අම්මාගෙ හිත වසා ගත් දුක නම්....
ඔන්න දැන්
විදුලිය කොටන්නේ
මගෙ හිතේ.

පළමුව ඒ පාතාල කරුවන්/මත් කුඩු ජාවාරම්කරුවන් වෙනුවෙනි - දෙවනුව මා වෙනුවෙනි.

මද උණ ගතියකින් සියොලග ඔද ගැනී තිබියදීය මා ඊයේ නින්දට ගියේ. රාත්‍රියේ එක්වනම අවදිවූයේ විකාර සිහිනයක් අතරතුරදී කවුරුන් නමුත් නිවසේ පිටුපස දොරට තඩිබාන හඩක් ඇසීමෙනි. සමහරවිට මැ පැහැරගන්නට පොලිසිය පැමිණ ඇත. එහෙත් මා ජීවත් වන්නේ අසූනවයේ නොවේ. මේ 2012 බව නිශ්චිතය. ඔව් ඒ නිසා...මේ 2012 නිසා මා බිය විය යුතුය.

මේ ‍2012 දී ඔවුහු අප පැහැරගැනීමට 'සුදු වෑන්' එවමින් සිටින නිසා. සමහර අය වාශ්පීකරණය කරනු ලැබ ඇති නිසා. රාජ්‍ය ඔත්තු සේවාවන් ද, පොලිසිය ද, හමුදාව ද, නාදුනන තුවක්කුකරුවන් ද නගරය අරක්ගෙන සිටි නිසා. නාදුනන මළ සිරුරු නගරයේ කුණු ඇලවල් වල දී හමුවන නිසා. 

ඊයේ ද තිහාරියේ මහ පාරේ පිළිස්සුණු තරුණියකගේ මළ සිරුරක් තිබිණි. මා ජීවත් වන වනාතමුල්ලේ යාබද වත්තකින් පිරිමි 33 දෙනෙක් 'පොලිසියෙන්' පැහැරගනු ලැබ තිබුණේ ද ඊයේ. මේ සතියේම මුල් දවසක මානව හිමිකම් නඩුවක ප්‍රධාන සාක්ෂිකරුවෙකු වාද්දුව පොලිසියට රැගෙන ගොස් වධ දී මරා දමනු ලැබීය.

ඉතින් අපේ ගෙදර පිටුපස දොරට තඩිබාන්නේ පොලිසියෙන් විය නොහැකි ද? අල්ලපු වත්ත, එනම් ටී.20 වත්ත පීරා 33 දෙනෙකු පැහැරගෙන ගිය පොලිසිය දැන් අපේ ලේන් එකට පැන ඇතිවාට සැක නැත. මා අවදිවන්නේ මරණ බියෙන් තැතී ගැනී. උණ සහ බය නිසා දහඩියෙන් තෙත් වී...

මා අවදිවන විට, ඒ වන විටත් අවදිවී සිටි ඔහු සිටියේ කුස්සියේ දොර ලග. සද්දය කුමක් දැයි විමසමින් සිටි ඔහු කාමරයට පැමිණ කීවේ ''ඒ කලවැද්දෙක්...'' කියා.

මොනතරම් අපූරු සමාන කමක් ද?  මා සිතුවේ පොලිසිය කියා. ඇත්තටම සිටියේ කලවැද්දෙක්. පොලිසිය වුවත් කලවැද්දා වුවත් හැසිරෙන්නේ එකම ආකාරයටය.කලවැද්දාට ඇත්තේ කැලේ නීතිය. පොලිසියට ඇත්තේ ද කැ‍ලෑ නීතිය.
වෙනසකට ඇත්තේපොලිසිය සන්නද්ධව සිටීම සහ කලවැද්දන් සන්නද්ධව නොසිටීම පමණි.

ඊයේ(21) බොරැල්ල - ටී.20 වත්තට කඩා වැදුණු පොලිස් විශේෂ විමසුම් ඒකකයක් විසින් එම වත්තේ පදිංචි පිරිමි 33 දෙනෙක් අත්අඩංගුවට ගැනීමට විරෝධය පළ කරමින්, ඊයේ සවස් වන විට බොරැල්ල - දෙමටගොඩ ප්‍රදේශයේ බේස්ලයින් පාර ද අවහිර කරමින් ප්‍රදේශවාසීහු උද්ඝෝෂණයක නිරත වී සිටියහ.

එම ප්‍රදේශවාසීන් මා සමග පැවසුවේ අද පාන්දර 5 ට පමණ  පොලිස් කණ්ඩායමක් වත්තට කඩා වැදී, තම දරුවන්, සැමියන්, සහෝදරයින්, අසල්වැසියන් පැහැරගෙන ගිය බවයි. පොලිසිය පවසා ඇත්තේ ප්‍රශ්න කර වරදකරුවන් නොවන අය නැවත නිවෙස් වෙත එවන බවයි. එහෙත් ඊයේ රාත්‍රිය වනතුරුත් ඔවුන් ‍කිසිවෙකුත් මුදා නොහැරි බැවින් තමන් සිදුවූ 'අයුක්තියට' එරෙහිව පාරට බැස උද්ඝෝෂණය කරන බව ඔවුන් මට පැවසුවා.

පොලිසිය පවසන්නේ 'මත් ද්‍රව්‍ය' ඇතුළු චෝදනා රැසක් සහ 'පාතාල' සබදතා පවත්වන බවට ලැබුණු තොරතුරු මත ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගත් බවයි. 

පළමුව මා මේ සටහන ලියන්නේ මගේ අසල්වැසි 'පාතාල කාරයා' සහ 'මත්කුඩු ජාවාරම්කරුවා' ද, ඒ අතරතුර ඊට කිසිදු සම්බන්දයක් නොමැතිව 'හුදු සැක' මත රැගෙන ගිය තරුණයා ද, පිරිමියා ද වෙනුවෙනි. මේ සියලු දෙනා නීතිය ඉදිරිපිට‍ සමානයෝ විය යුතුය. වරදකරුවන්ට දඩුවම් කරන නෛතික පිළිවෙතක් අපරාධ නිති සංග්‍රයේ ඇත. මේ පාතාලකරුවාද, මත්කුඩු වෙළෙන්දා ද මිනිසුන් වන නිසා සහ පුරවැසියන් වන නිසා ඔහුට හිමි විය යුතු අයිතිවාසිකම් තිබෙන බව අමතක නොකළ යුතුය.  


දෙවනුව මා මේ ලියන්නේ මා වෙනුවෙනි.


ඊළගට නොවේ නම් ඊළගට...ඊළගට....ඊළගට....ඔවුන් කුදලාගෙන යන්නේ මා.


නිමොලාර් සහෝදරය උඹ කිවු දේ හරි....මට ඒ අනතුර දැනටමත් දැනෙනවා.....බියකරු සිහින දකින්නේ ඒ නිසා.....මා සිරුර දහඩියෙන් තෙත් වී ඇත්තේ ඒ නිසා.

 

නොකියවීමේ පුරුද්ද

ඔහු මා වෙත එල්ල කළ බලවත් චෝදනාවක් නිසාවෙන් ඊයේ රාත්‍රියේ මට බෙහෙවින්ම ලජ්ජා සිතුනා යැයි කීවොතින් හරි.
ඔහු කිව්වේ මෙපමණයි...''කාලයෙන් උපරිම ‍ප්‍රයෝජන ගන්න...ඔයා කියවනව අඩුයි නේද දැන්...''

එය ඉතා බලවත් සත්‍යයකි. මම මතක් කරමින් නිදාගත්තේ රත්නපුර මහ පුස්තකාලයේ පමණටත් වඩා වැඩිහිටි පොත් අතරේ ගෙවුණු ළමා විය සිහිපත් කරමිනි.
බාල වියේ තිබූ පුරුදු අතරින් මා අහිමිකරගත් ඉතා හොදම වැදගත්ම පුරුද්ද නම් 'වැඩි වැඩියෙන් කියවීමේ' පුරුද්දයි.
ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේ 'සම්පත් කාමරය' නොහොත් 'පුස්තකාලය' දක්වා ම, මම පොත් සමග වැඩි වැඩියෙන් ඇගෑළුම් කම් පැවැත්වූවා මතකය. ඒ පුස්තකාලයේ පුස්තකාලාධිපතිනියන් වූ සාවිත්‍රිට මෙන්ම ඇගෙන් පසු පැමිණි ගෲෂා ට මා වදයක් වී සිටියේ මා පුස්තකාලය අරක්ගෙන සිටි බැවිණි.

එහෙත් මා තෝරා ගත් රැකියාවේ(ජනමාධ්‍ය) එක්තරා කාලකණ්ණිකමක් සේ මට දැනෙන්නේ දේශපාලකයින්ගේ නොවැදගත් කතා, වැඩිමනත් බොරු දත්ත වාර්තා සහ අතොරක් නැති ඕපාදූප අසා සිටිමින් සහ කියවමින් ඒවාම නැවත ලියමින්, නො‍එසේ නම් කාලයෙන් කාලයට මාරු වන ආණ්ඩු වල නොපනත් කම් සහ කෙළවරක් නොවන මහජන ප්‍රශ්න වාර්තා කරමින් සිටීමට ගත කරන කාලය විසින් අහිමි කරනු ලැබුවේ වැදගත් පොත පත කියවීමට තිබෙන 'කාලය'යි.

ඊට අමතරව මා සහභාගී වු 'ක්‍රම විරෝධීන්ගේ අල්ලාප සල්ලාපයන්' සහ 'විකල්ප වාම වාදී කතිකා කවයන්' තුළ ද, පසුව විමසා බලන විට තේරුමක් නැති යැයි හැගෙන අප කළ 'නිමක් සහ නමක් නැති වැඩ' නිසා ද අපතේ යවා තිබෙන්නේ, විවිධ විෂයන් සහ කතන්දර කියවීමට තිබූ කාලයයි. (අප ඒවායෙහිදී ද කියවූවා තමයි - ඒත් එක රාමුවකට කොටු වී....අපේ මත සාධාරනිකරණය කර ගැනීමට සාක්ෂි සෙවීමට සහ තරගයට මෙන් ඒ ඒ කාලයේ තරුව වන ලේඛකයාගේ පොත් පත්...පමණි.)

කණගාටු වී පළක් නැහැ. දැන් කියවිය යුතුයි. වඩාත් වේගයෙන්, අවුරුදු හයක විතර ඇරියස් එකකුත් තියන නිසා.

එක්තරා කියවීමේ මාසයක(ඔක්තෝබර්) දී, මා විසින් ලියූ යාඥාවක් එම මාසයේ පාසලේ උදෑසන යාඥාව සදහා තෝරා ගැනිණ. පේළි පහකින් ලියූ යාඥාවේ අවසන් පේළිය පමණි දැන් මතකයේ තිබෙන්නේ....
''දෙවියන් වහන්ස, මා පොත් පත් අතර සිර කර තබත්වා...!   ආමේන්....!''

''ලොකු එකා-පොඩි එකා''

ඒ පැත්තෙන් තාමත් රස්සාවක් නැති ලොකු එකා... මේ පැත්තෙන් කටේ කිරි සුවද යන්නටත් කලියෙන් ගෑණියෙකුත් කරේ ගහගත් පොඩි එකා... උන් දෙන්නව ඔලුවට බරක් කරගෙන හැම තිස්සෙම අහස පොළොව ගැටලමින් ඉන්න කොල්ලො දෙන්නගෙ මහ එකා... මං ඉන්නෙ කොහිල කටු ගාලක, තම්බන්න මොනවත් හොය හොයා...

ලොකු එකා වැඩිමනත් කාලය ගෙවන්නෙ පුස්තකාලයේ නැත්නම් ඇතුලු ගෙයි උගේ කාමරේ. දැනුත් ඔය ඉන්නෙ පොතක් ගිලගෙන... ‍හදල ළගටම ගෙනහුන් දුන්නු තේ කහට ඩිංගිත්තත් හීල් වෙනවා. පොඩි එකා මේ මහ දවාලෙත් අරකිත් එක්ක කාමරේ අගුලු දාගෙන, හුස්ම සද්දයක් ඉතරයි ඇහෙන්නෙ.

කොල්ලන්ගෙ තාත්ත දැං මග බලාගෙන ඇති කහට බොන්ඩ. යන්ඩ ඕනෑ විගහට හේන පැත්තට.

ගම් සබා පාර මගෑරගෙන මං දැන් වැඩිපුර යන්නෙ එන්නෙ කැලෑ පාරෙ, මිනිස්සු මුලිච්චි වෙනවට බයේ. උන් එක එක කතා කියනවා අනේ අසරණ අපි දෙන්නට... උස් මහත් වෙච්චි කොල්ලො දෙන්නෙක් ඉන්දැද්දි කැලේ කොලේ ගාට ගාටා පොළොවෙ හැපි හැපී තාමත් උන්නෙ බඩ කටවල් පුරෝනව කියල ගමේ උන් අපි දෙන්නට අනං මනං කියනව.

ලොකු එකා විස්ස විද්‍යාලෙට සමර්ත කරාපු දවස මගේ ඉහේ මලක් වැටුණ ගාණයි. කොයියම්ම එහෙකටවත් වැඩිය කතා නොකරන කොල්ලන්නෙ තාත්තත් එදා තමයි වැඩියෙම කතා බහ කරපු දවස. තන්තොසෙ මූණෙ පිරිල තිවුණා. ඒ අදින් අවුරුදු පහකට ඉතර එහා. විස්ස විද්‍යාලෙත් විභාගත් ‍ඔක්කෝම ඉවර කරල ගෙදර ආපු ගමන කොල්ල තාමත් ගෙදරමයි.

පොඩි එකා අඩු කුලේ කෙල්ලකුත් අරං ගමෙන් පැනල ගිය දවස අපිට තරු වීසි වුණු දවස. එහේ මෙහේ හැංගි හැංගි ඉදල අන්තිමට ගෙදෙට්ටම පල්ලං වුණා. මාහිතේ ඒ කෙල්ල දැං බඩින්, මූණ සුදුමැලි කරල. මුණුපුරෙකුගෙ හුරතලයක් බලන්න නං බෝම හිතයි. ආසයි. ඒත් මේ වියදං එහෙම කොහොම වෙයිද මංද අද කාලෙ. ළමයෙක් ලොකුමහත් කරගන්න එක එච්චර ලේසි පාසු නෑ. ඒත් පොඩි එකාට තාම දැනුං තේරුං මදි. ඕකගෙ උගුරු දණ්ඩ කැඩුණෙත් ඊයෙ පෙරේද වගේනෙ.

''ලොකු එකා...පොඩි එකා....පොඩි එකා....ලොකු එකා...ලොකු එකා....පොඩි එකා.....ලොකු...පොඩි....''
හිතේ වෙන මොකවත්ම සද්දයක් නෑ....මන්තරයක් හේ  මතක් වෙන්නෙම ලොකු එකා...පොඩි එකා....
අරුන්දැත් දැං කලියෙංටත් වඩා නිස්සද්දයි. ඉන්තේරුවටම උන්දැගෙ හිතෙත් ඇත්තෙ ඔය පදේම වෙන්ටැති.

ලොකු එකාට නං සල්ලියක් හොයන වගක්වත් නෑ වාගෙ. ඌත් එක්ක කතා කරල දිනන්නයැ. ඒ මදිවට මට වැඩියෙන් දැනෙන්නෙ දුක. ඌ කියල මොනව කරන්නද? රස්සාවලට ඉල්ලුං පත්තර දානව මිහක. මොකෝ ඔච්චරත් ඉගෙන ගෙන කුලියක් මලියක් කලෑකියැ.

පොඩි එකා නං ඔය මොන මොනවද කරනවා ටවුන් එකේ. එහාට මෙහාට යනවා. බිස්නස් කරනව කියලයි අහන එහෙකුට කියන්නෙ. මට නං ඕවා තේරෙන්නෙ නෑ.මට හිතෙන්නෙම ආං අර හේනෙ වැඩකට උදව් වෙලා, ඒ ගමන්ම පහළ වත්තෙ රබර් ටිකක් වත් දාන්න මහන්සි වුණොත් හොදා කියල. කවද හරි මේ දේවල් ඌටනෙ. ලොකු එකාට දැං තාම රස්සාවක් නැති වුණාට කවදාම හරි ආණ්ඩුවෙ රස්සාවක් නොලැබෙතෑ.

ඕන්න බොල මේ පෝයත් ලංවුණා නෙවෙද? මට හාං කවිසියක සිහියක් නෑ නෙව. හාමුදුරුවො කොහේද දානෙකට වඩිනව වෙන්ටැ ඇබිත්තයත් එක්ක. උන්නාන්සෙ දැකපු ගමනයි පෝය මතක් වුණෙත්. ඒ තියා පන්සල් ගියත් අහන බණ කතාවක්වත් මතක හිටින්නැති එකයි පුදුමෙ. ඇයි ඉතිං මුලු හිතේම තියෙන්නෙ එකම මන්තරේ 'ලොකු එකා...පොඩි එකා...' නෙව.

එක අතකට මේ අපි දෙන්න ලබා උපන් හැටි වෙන්ටැ. ඒ අතිං සිරියාවතී අක්කල අපිට වඩා පහුගිය ආත්ම වල පිං කරල ඇති. අපේ දරුවන්නෙ පළේම වෙච්චි සිරියාවතී අක්කගෙ දරු තුන් දෙනාම දැං හොද පෝසත්. සිරියා අක්ක සිල් ගන්න පන්සල් එන්නෙත් ලොකු පුතාගෙ කාරෙකේ නොවැ. දරුවො සල්ලි අතිං ඉතරක් නෙවෙයි ගුණ යහපත් කමෙනුත් පෝසත්. මේ පෝයට දං සීට්ටුව ගත්තෙත් ඒ ළමය නෙව. මටත් ආසයි පොඩි එකා ලවා හරි ඔය කාසි වාසියක් උණු වෙලාවකවත් පන්සලේ උපාසක දානයක් කරවන්ට. ඒත් කොහෙද ඌට ඕවයෙ විස්සාසයක් නෑ නෙව. කකා බිබී ජෝගි දානව මිහක. නිස්කාරනේ සල්ලි නාස්ති කරනව. අනිත් අතට අරකිත් එක්ක කාමරේට වැදිල වැදූ අම්මට වත් නොදී වයිවාරන්න කෑම ජාති කන එකේ උපාසක දානයක් දෙන්ට පිං ඇතුවාය?

හානේ...එක එක ඒව හිතේ පටෝගෙන යන එන කොට ගමනත් බාල වෙනවා. ඉර මුදුන් පාල විඩේට කලියෙං මදුලු ගලවාපු හෙරලිය ගෙඩිය තම්බගන්ඩත් තියෙනවා. ඕන්න අරුන්දැගෙ මූණත් නාක් වෙලා. මගෙ දෙයියට හොදටෝම තිබහ වෙලා වාගෙ. අනේ ඉතිං ඉස්සරිං නං උන්දැ ඔය හේන පැලේ මාත් උස්සාන නටපු කාලෙකුත් තිබුණා නෙව. දැං නං ඇගේ පතේ හැටි. බලන්න දුකයි. ඒ මදිවට හන්දිපත් අමාරුවනොවැ. උන්දැ හොදටෝම නාකි වෙලා. තිබහටම වෙන්ටැ ඔය හති ලන්නෙ.

ඕන්න දැං හේනෙ වැට පැන්නට පස්සෙං උන්දැ පේන කොට තමා ‍මගේ පය ඉක්මන් වෙන්නෙ. දැං ඉතිං ආ පයිං ආපහු දුවන්ටත් එපාය. ඒත් ඉතිං උන්දැගෙ හෙවණෙ ටිකක් ඉන්ට ආසයි. අත්දෙක ඉඹින්ඩ ආසයි. තව ටිකකින් උන්දැ හීල් හෙවණෙ ඇල වුණාම පපුව ඩිංගිත්තක් අතගාන්ට ආසයි.....

ඕන්න ඉර මුදුන් වෙන්ට පටං ගත්ත. දුවන්ට ඕනෑ විගහට. දවල් කෑමට හෙරලිය තම්බලා, පොල් තලා දානවා. ලොකු එකා පොලුත් එක්ක හෙරලිය කන්ට ආස නෙව. පොඩි එකාට දුමේ හංගා තියෙන බල කෑල්ලක් වත් තෙල් දාල දෙන්ට ඕන. කරවල පුළුටක් නැතිව වේලක්වත් කන්නෙ නෑ නෙව.

ඒ කදු‍ළේ වග........

කම්මුල් දිගේ
ගලන
බිම වැටී බොදවන....
කොහෙන්ද කොහෙන්ද මේ
දැක පුරුදු කදුළු...
වග වාසගම් පවා කියත හැකි
කදුළු....

මේ
අම්මාගේ ඇස් වලින්
පටන් ගත්
කදුළු....
තාත්තා
රෑට රෑට
වෙන ගෙදරක
වෙන ගැහැණියකගෙ
පැදුර පාගපු දවසෙ
අම්මගෙ ඇස් වලින් පටන් ගත්
කදුළු....

නැන්දම්මට දරුවෙකුත් දීල
කසාදෙ කුරුටු ගෑ මාමා
ළමිස්සියෙක් අරන් ගිය දවසෙ
නැන්දම්මගෙ
ඇහින් ගලපු කදුළු....

වැඩට යන බව කියා
ගෙදරින් පිටත්වන මස්සිනා
වැඩපොළේ ගෑණියෙක් එක්ක
වැල්ලවත්තෙ රූම් ගානෙ යන බව
දැනගත් දවසෙ
අක්කගෙ ඇහින් පැනපු කදුළු.....

මෙන්න
මෙන්න
දැන් මගේ ඇස් වල....