මිනිසුන් අවුරුදු උදාවන තෙක් දින ගනිමින් සිටිනවාදැයි නොදනිමි. මා නම් කුමක්දැයි හරිහැටි නොදැනෙන කිසියම් තාපයකින් දැවෙමින් සිටිමි. එය දැන් මට හුරුය. මම වඩ වඩාත් අනුගතවෙමින් සිටිමි. අභ්යන්තර තාපයේ තරමට ශරීරය හෝ දෑත (මම අදහස් කරන්නේ පෑන...හෝ) ක්රියාත්මක නොවන්නේ ඇයි? මේ වචන කිහිපය හෝ මා අතින් ගැටගැසෙන්නේ බොහෝ කාලයකට පසුය.
කෙසේ වෙතත් අද තිබෙන තෙත් කාලගුණය මහත් අස්වැසිල්ලකි. එමගින් සූර්ය තාපය වළක්වා ඇත. පසුගිය දිනවල සූර්ය තාපය ද අධික විය.
මම බලාපොරොත්තු සහිතව ජීවත්වීමට තැත් කරමි. මා වෙත ඉතිරිව ඇති සුන්දර බලාපොරොත්තු කිහිපයත්, කිසිවිටෙකත් මවෙතින් පළා නොගිය ධෛර්යයත්, ඔහුගේ ආදරයත් නිසා මම තවදුරටත් ජීවත් වෙමි.
කාර්යබහුල දින ගෙවෙන්නේත්, උදෑසන අවදිවන්නේත්, දවස නිමා කරන්නේත් ඒවා නිසාය.
බාහිර ලෝකයේ කිසිදු තත්වයක් එතරම් තදින් ඇතුලාන්තයට පහර නොදෙන්නේ ඒ නිසාය... ඇතැම්විට මා උවමනාවටත් වඩා ආත්මාර්ථකාමියෙකු වී ඇත. බොහෝ අය මගේ නිද්රාශීලී ගුණය නොඉවසනවා විය හැක.
මා කුමක් කරන්නද?
No comments:
Post a Comment